yes, therapy helps!
De 10 meest inspirerende gedichten van Garcilaso de la Vega

De 10 meest inspirerende gedichten van Garcilaso de la Vega

Maart 28, 2024

Garcilaso de la Vega staat bekend als een van de belangrijkste dichters , beschouwd als een van de grootste exponenten van de lyriek van de Gouden Eeuw en een van de grootste schrijvers uit de geschiedenis.

Deze schrijver en militair van oorsprong uit Toledo, waarschijnlijk geboren in 1501 (hoewel anderen in het concrete jaar van zijn geboorte onzeker zijn, mogelijk ook in 1498 geboren) en stierf in 1536, staat bekend als de pionier in het introduceren van renaissancepoëzie en Hendecasyllabische verzen (van elf lettergrepen) in ons land, evenals voor het gebruik in hun werk van een intieme, muzikale en emotioneel expressieve toon die de neiging tot het vermijden van de typische eigenheid van vorige tijdperken had.


Ondanks het grote belang ervan, was het werk van deze auteur relatief kort en zou pas jaren na zijn dood gepubliceerd worden: het bestaat uit een quarantaine van sonnetten, drie eclogues, een epistel, twee elegieën en vijf liedjes. Allemaal van grote schoonheid en liefde als een van de hoofdthema's. Om zijn werk te kunnen bewonderen, zullen we dit hele artikel blootgeven enkele van de bekendste gedichten van Garcilaso de la Vega .

  • Gerelateerd artikel: "De 15 beste korte gedichten (van beroemde en anonieme auteurs)"

Een korte selectie gedichten van Garcilaso de la Vega

Hier bieden we een reeks voorbeelden van de poëzie van Garcilaso de la Vega, allemaal onderdeel van hun sonnetten en meestal gericht op aspecten zoals liefde en melancholie. Zijn belangrijkste bron van inspiratie was waarschijnlijk zijn gevoelens jegens Isabel Freyre , wat zijn platonische liefde zou worden en die zijn huwelijk met een andere man en vervolgens zijn dood beleefde (iets dat de wanhoop en melancholie verklaart die veel van het werk van de auteur tot uiting brengt), evenals vriendschap.


1. Sonnet 1

Wanneer ik stop om over mijn toestand na te denken en de door mij genomen stappen te zien, vind ik, volgens wat ik heb verloren, dat het grotere kwaad had kunnen komen;

maar toen hij onderweg was, was hij vergeten, ik weet niet waarom ik zo slecht kwam; Ik weet dat ik klaar ben, en ik heb meer en meer gevoeld dat mijn zorg met mij is afgelopen.

Ik zal eindigen, dat ik mezelf zonder kunst heb gegeven aan iemand die weet hoe hij me kan verliezen en me kan eindigen als hij wil, en hij zal nog steeds weten wat hij moet doen; dat mijn wil me kan doden, zijn wil, wat niet zo zeer van mijn kant is, in staat is, wat zal hij doen, maar het hacken?

Dit eerste sonnet verwijst naar de waarneming van ons verleden, om terug te kijken en te beoordelen wat er is bereikt in het leven en waar het vandaan komt, evenals de droefheid gegenereerd door een onbeantwoorde liefde .

  • Misschien heb je interesse: "23 gedichten van Pablo Neruda die je zullen fascineren"

2. Sonnet V

Geschreven in mijn ziel is je gebaar, en hoeveel ik over je schrijf, wens ik; je schreef het alleen, ik las het zo alleen, dat zelfs jij hierin blijft.


Hierin ben ik en zal ik altijd gezet worden; dat hoewel het niet in mij past hoeveel ik zie, zoveel goeds is wat ik niet begrijp, geloof ik, al geloof aan het nemen met budget.

Ik ben niet geboren maar om lief te hebben; mijn ziel heeft je op maat gesneden; door gewoonte van de ziel, ik hou van je.

Wanneer ik moet bekennen, moet ik; voor jou ben ik geboren, voor jou heb ik leven, voor jou moet ik sterven, en voor jou sterf ik.

Dit vijfde sonnet van Garcilaso drukt ons uit je gevoelens en gevoelens wanneer je de persoon ziet van wie je houdt , de energie en het verlangen om bij haar te zijn die het genereert en de herinnering aan elk van haar gebaren.

3. Sonnet XXVI

De basis die mijn vermoeide leven ondersteunde lag op de grond. Oh hoeveel goed het eindigt in slechts één dag! Oh, hoeveel hoop draagt ​​de wind?

Oh, hoe nutteloos is mijn gedachte wanneer het gaat over het goede van mijn ding! Tot mijn hoop, en tot verspilling, straft mijn kwelling duizend maal mij.

Hoe vaker ik me overgeven, de andere weersta ik met zoveel woede, met een nieuwe kracht, dat een opgezette berg zou breken.

Dit is de begeerte die mij ertoe brengt om op een dag te willen zien wie het beter zou zijn om het nooit gezien te hebben.

In dit sonnet zien we de pijn veroorzaakt door een liefde die niet is geweest en niet opnieuw kan zijn, evenals het leed dat de auteur genereert in de dood van zijn platonische liefde, Isabel Freyre.

4. Sonnet XXXVIII

Ik ben nog steeds in tranen badend, altijd de lucht openend met zuchten, en het doet me meer pijn om je niet te durven vertellen dat ik in zo'n staat voor je ben aangekomen;

dat ik mij zie en ben, en wat ik heb bewandeld langs het smalle pad van het volgen van u, als ik wil terugkeren naar de vlucht, val ik flauw, kijkend naar wat ik heb achtergelaten;

en als ik naar de hoge top wil klimmen, spaet ik bij elke stap trieste voorbeelden van degenen die gevallen zijn; vooral heb ik het vuur van de hoop al ontbroken, waarmee ik door het donkere gebied van je vergeetachtigheid wandelde.

In dit gedicht heeft Garcilaso het over een probleem dat bij veel mensen aanhoudt vandaag: de strijd tussen liefhebben en willen stoppen met houden van iemand die niet van ons is.

5. Sonnet XXVIII

Boscan, je bent gewroken, met mijn verminderdheid, van mijn vroegere strengheid en mijn hardheid waarmee je de tederheid van je zachte hart, waarmee je gewend bent, verwijt.

Agora bestrafte me elke dag voor zo'n wreedheid en dergelijke onhandigheid: maar het is met de tijd dat ik vanuit mijn laagheid mezelf kon besturen en bestraffen.

Weet dat ik in mijn volmaakte tijdperk en gewapend met mijn ogen open heb ik me overgegeven aan het kind dat je kent, blind en naakt.

Van zo'n mooi vuur was het nooit een hart: als ik het vraag, ben ik de rest, in de rest ben ik dom.

In dit gedicht verwijst de auteur naar het feit dat hij een vriend iets heeft verweten dat dezelfde auteur nu doet: laat je meeslepen door passie en liefde voor iemand.

6. Sonnet XXIX

De zee passeerde Leandro de opgewonden, in liefdevol vuur brandend, gespannen de wind, en woedde het water met een woedende stoot.

Overwonnen door hard werken, tegenovergesteld aan de golven die niet in staat waren, en meer van het goede dat hij daar stervende verloor dan van zijn eigen onrustige leven, zoals hij kon, 'hij versterkte zijn vermoeide stem

en tot de golven die hij op deze manier sprak, maar nooit werd zijn stem gehoord: "Golven, vergeef me niet en sterf, laat me daar komen, en je woede veranderde dat in mijn leven".

De auteur verwijst naar de Griekse mythe van Leandro en Hero , waarin twee jonge geliefden die elk aan de kant van de Straat van Dardanellen of Hellespont woonden en van elkaar gescheiden waren door de tegenstand van hun families, elke avond bijeenkwamen en de Held een licht laten zien in de toren waar hij woonde zodat Leandro kon oversteken Ik zwem in de zeestraat om samen te zijn. Op een nacht blies de wind het licht uit dat Leandro leidde, zichzelf verloor en zichzelf verdronk en zelfmoord pleegde toen hij hoorde van het einde van zijn geliefde.

7. Sonnet XXXI

In mijn ziel werd van mij een zoete liefde geboren, en van mijn gevoel dat zo werd goedgekeurd was zijn geboorte als van een enkele gewenste zoon;

maar nadat hij werd geboren, heeft hij de liefdevolle gedachte volledig verwoest; in harde hardheid en in grote pijniging zijn de eerste genoegens teruggekeerd.

O ruwe kleinzoon, die leven geeft aan de vader en het water doodt, waarom word je zo ontevreden met degene die je bent geboren?

Oh jaloerse angst! Wie zie je eruit? Zelfs de invidia, je eigen woeste moeder, is bang om het monster te zien dat ze heeft bevallen.

Garcilaso praat hier over jaloezie en hoe ze in staat zijn om de liefde die hun geboorte mogelijk maakte te transformeren en te vernietigen.

8. Sonnet XXIII

Zoveel als roos en lelie de kleur in je gebaar laten zien, en dat je blik vurig, eerlijk, met helder licht, serene storm;

en terwijl het haar, dat in de trant van goud was gekozen, met een snelle vlucht door de mooie witte nek, rechtop, de wind beweegt, strooit en rommel maakt:

Neem van je vrolijke lente het zoete fruit voordat het woedende weer de prachtige top bedekt met sneeuw.

De roos zal de ijzige wind verwelken, alles zal de lichttijd veranderen omdat ze niet in hun gewoonte bewegen.

De hier weerspiegelde poëzie vertelt ons over de schoonheid van de jeugd, en spoort ons aan om het moment te grijpen voordat de tijd verstrijkt en deze jeugd verdwijnt .

9. Sonnet IV

Een tijdje komt mijn hoop op, meer moe van opgestaan ​​te zijn, het valt weer, dat laat, naar mijn mening, de plaats vrij voor wantrouwen.

Wie zal zo'n zware verandering ondergaan van goed naar kwaad? Oh moe hart, streef in de ellende van je staat, dat er na het lot meestal bonanza is!

Ik zal met geweld van wapens ondernemen om een ​​heuvel te breken die een andere niet breekt, van duizend zeer dikke ongemakken;

dood, gevangenschap kan niet, of zwangerschappen, er vanaf komen om je te zien zoals je wilt, naakte geest of man in vlees en bloed.

Dit sonnet is een van de weinige waarin er geen verwijzing is naar de figuur van de geliefde. In dit geval Garcilaso vertelt ons over zijn verblijf in de gevangenis, in Tolosa , na het bijwonen van de bruiloft van zijn neef. Deze bruiloft had geen toestemming van keizer Carlos I, en stuurde deze naar de dichter en de militaire man.

10. Sonnet VIII

Van dat goede en uitstekende zicht kom levend en gloeiende geesten, en ontvangen door mijn ogen, ze geven me door naar waar het kwaad voelt.

Ga gemakkelijk de weg in, met de mijne, zo verhitte hitte, kom uit mij als verloren, geroepen van dat goede dat aanwezig is.

Afwezig, in gedachten stel ik het voor; mijn geest, denkend dat ze het zien, bewegen en licht zonder maat;

maar niet de weg vinden gemakkelijk, dat hun komst smeltend, barstend, er is geen uitweg.

In dit sonnet krijgen we een situatie te zien waarin de auteur en de geliefde elkaar in de ogen kijken, een daad van diepe en zelfs spirituele communicatie tot stand brengen . We observeren de sensaties die worden gegenereerd door het uiterlijk van de geliefde persoon, evenals de melancholie die zijn geheugen veroorzaakt.

Bibliografische referenties:

  • Morros, B. (ed.). (2007). Garcilaso de la Vega: poëtisch werk en proza-teksten. Redactionele kritiek
Gerelateerde Artikelen