Kun jij een psycholoog zijn en in God geloven?
De vraag die aan deze tekst ten grondslag ligt, kan voor sommigen verrassend zijn, maar de waarheid is dat het zo is een twijfel die vaak mensen bestrijdt die psychologie studeren , vooral tijdens zijn eerste jaren van de universiteit of voor het beslissen over deze carrière. En ja, er is een logica achter dit soort zorgen.
De studie van cognitie en psychologische mechanismen, historisch gezien, is immers meer gerelateerd geweest aan het atheïsme dan andere kennisgebieden. Het atheïsme van figuren zoals Sigmund Freud en B.F. Skinner is bijvoorbeeld bekend, hoewel het destijds zeldzaam was, en tegenwoordig twee van de vijf grote vertegenwoordigers van de afwezigheid van geloof in het goddelijke zijn onderzoekers van de geest : Sam Harris en Daniel Dennett.
Aan de andere kant zijn er aanwijzingen die dat aangeven analytisch denken , noodzakelijk op elk gebied van de wetenschap en dus ook in de psychologie, verzwakt het geloof in God. Meer in het algemeen is bovendien gebleken dat de psychologen die lesgeven aan Amerikaanse universiteiten de minst religieuze groep professoren zijn. Wat gebeurt er?
Professionals van psychologie en consistente gelovigen?
Een van de grootste bronnen van religieus geloof is immers het idee dat de eigen geest en het geweten buiten de materiële wereld bestaan. Het is heel gemakkelijk om van nature aan te nemen dat 'de geest' iets is dat gescheiden is van de hersenen , iets spiritueels of oorspronkelijks in een buitenaardse werkelijkheid. Nu hebben psychologen de taak om te ontdekken hoe de geest werkt en welke regels hem leiden, en ze doen het precies zoals een geoloog een steen zou bestuderen: via de wetenschappelijke methode.
Dat wil zeggen, voor een psycholoog komt geen god in de vergelijking van hoe de geest werkt. Betekent dit dat je tegelijkertijd geen psycholoog en een gelovige kunt zijn? In dit artikel zal ik niet proberen de vraag op te lossen of er een superieure intelligentie is of niet (die volledig afhankelijk is van wat men wil geloven), maar ik zal nadenken over de manier waarop religie gerelateerd is aan het werk van psychologen in zijn professionele bereik en de manier waarop dit kan worden vermengd met persoonlijke overtuigingen.
Het debat van atheïsme en agnosticisme in de wetenschap
Als we goed kijken naar de soort bezorgdheid waarmee we zijn begonnen, zullen we ons realiseren dat het debat echt breder is. Als we ons afvragen of psychologen gelovigen kunnen zijn, vragen we ons echt af of wetenschappers in het algemeen gelovig kunnen zijn.
De reden is dat een van de pijlers van de wetenschappelijke vooruitgang is wat bekend staat als het spaarzaamheidsbeginsel , volgens welke, andere dingen gelijk, de eenvoudigste verklaring (dat wil zeggen, degene die minder losse eindjes achterlaat) beter is. En, wat religie betreft, kan het geloof in een specifieke god enorm moeilijk te volhouden zijn zonder meer vragen te genereren dan bedoeld is om te beantwoorden.
Hoewel het idee dat het universum, menselijke wezens en wat sommige mensen 'psyche' noemen, de creatie van een superieure intelligentie is, is niet helemaal een vreemd en verworpen idee van de wetenschap als zodanig, wat praktisch onmogelijk is om verdedigen tegen de wetenschap is dat deze god een reeks concrete kenmerken vervult die in heilige teksten zijn geschreven . Daarom wordt er rekening mee gehouden dat wetenschappers tijdens hun werkuren moeten oefenen alsof ze agnostici of atheïsten zijn.
Dat wil zeggen dat religieus geloof geen relevante rol kan spelen in de theorieën en hypothesen waarmee men werkt, omdat religie is gebaseerd op geloof, niet op redenering ontleend aan deducties over wat voor soort uitleg het nuttigst is om de werkelijkheid te beschrijven met wat en wat bekend en bewezen is. Geloof is gebaseerd op ideeën die we geloven a priori, terwijl in de wetenschap elk idee kan worden herzien of weggegooid als, wanneer ideeën worden vergeleken met de werkelijkheid, er betere verklaringen worden gegeven. Dit geldt ook voor psychologie.
Overtuigingen of bewezen feiten?
Volgens wat we hebben gezien over hoe we in de wetenschap werken, als we het idee verdedigen dat onze geest echt entiteiten zijn, gecreëerd binnen een simulatie uitgevoerd door een grote computer ter grootte van het universum, betekent dit dat we onszelf engageren, de ideeën baseren waarmee werkt in de psychologie in de overtuiging dat niet alleen die god bestaat, maar ook is zoals beschreven in de Bijbel (die ons in de gaten houdt om te zien of we goed of fout handelen, wie van ons houdt, enz.) is ongelofelijk ongelukkig.
En het is jammer omdat, wetenschappelijk gezien, goede ideeën zeer gimmicky geven over hoe we ons gedragen zonder bewijs te hebben die hen onderschrijven is een oefening in intellectuele oneerlijkheid.Het voorstellen van oplossingen aan een patiënt op basis van het idee dat bepaalde handelingen een god ertoe zullen brengen die persoon te belonen met 'genezing' is niet alleen een schending van de ethische code van de psycholoog, maar is ook totaal onverantwoordelijk.
Nu, geloof niet in een god en raak betrokken bij hun religie betekent niet dat je het 24 uur per dag moet doen? Voor sommige mensen kan dit het geval zijn; Zoals ik al zei, leeft iedereen zijn religie zoals ze willen. Het belangrijkste is echter om in gedachten te houden dat religie, gebaseerd op overtuigingen die men besluit te omarmen door hun eigen beslissing, het kan niet aan anderen worden opgelegd . En wetenschap, een collectieve inspanning om kennis te creëren die niet volledig afhankelijk is van geloof en overtuigingen, kan niet worden verstoord door de invloed van religie.
Er is niet één manier om te geloven
Dus voor de vraag of psychologen in God kunnen geloven of niet, moeten we antwoorden: het hangt ervan af hoe het gecreëerd is.
Want degenen die in God geloven, geloven in letterlijk religieuze dogma's en dienovereenkomstig ernaar handelen, het antwoord zal nee zijn, omdat Psychologie, als wetenschap, houdt in dat je alle ideeën in vraag stelt en geen uitleg als vanzelfsprekend beschouwt. over het functioneren en de oorsprong van mentale processen, allemaal zonder waardeoordelen te baseren op religieuze teksten over bepaald gedrag en tendensen (homoseksualiteit, polygamie, etc.).
Wie, integendeel, duidelijk is dat geen actie ontleend aan het geloof in een god anderen kan schaden, religiositeit hoeft geen probleem te zijn. Misschien de cognitieve dissonantie van laat sommige overtuigingen opzij die geloven fundamenteel en het structureren van iemands identiteit is ongemakkelijk, maar het is een opoffering zonder welke er geen vooruitgang kan zijn op dit wetenschappelijke gebied.
Het idee, kort gezegd, is het volgende: in de werkuren moeten psychologen religie (niet moraal) volledig aan de zijlijn houden. Als je denkt dat je dat niet kunt doen omdat het een grote cognitieve dissonantie inhoudt om te geloven dat je altijd een toegewijde moet zijn en alle ideeën aan het geloof moet onderwerpen, dan is psychologie niet voor jou.
