Dit is wat er gebeurt als je je ogen gedurende 4 minuten in de gaten houdt (sociaal experiment)
De psycholoog en filosoof Dr. Arthur Aron , professor aan de Universiteit van Stony Brook (New York), heeft 40 jaar lang liefde, vriendschap, intimiteit en al die elementen bestudeerd die de interpersoonlijke nabijheid versterken.
Met dit doel voerde Arthur een onderzoek uit waarbij verschillende mensen vier minuten lang hun ogen in de ogen van hun partner moesten houden. Eerder hadden ze allemaal 36 vragen beantwoord, speciaal gemaakt om emotionele connecties te verdiepen.
Deze week, het team van het Mensalus Psychological Assistance Institute presenteert deze interessante video waarin we de resultaten van het experiment bekijken en de enorme kracht van de blik verifiëren.
De kracht van een eenvoudige uitstraling
Allereerst kunt u de audiovisuele inhoud hieronder visualiseren:
Waarom zijn 4 minuten zo onthullend?
De communicatie bereikt zijn maximale glans op het moment dat we gebruik maken van alle zintuigen. Deze implementatie hoeft niet noodzakelijk gelijktijdig te zijn, het belangrijkste is dat we elk van hen op het juiste moment bekend maken en aandacht besteden aan hun eigenaardigheden.
In feite kan het soms een gevoel van exclusiviteit zijn om een krachtige interactie-versterker te worden. En dat niet alleen; kan binnen enkele seconden concepten bedenken die verder gaan dan woorden.
Zien we er in onze dagen uit?
We kijken maar we denken niet altijd na. Eigenlijk missen we het en voelen we ons zelfs ongemakkelijk ("je maakt me nerveus", "waarom kijk je naar mij en zeg ik niets", "ik kan mijn blik niet zo lang vasthouden", enz.).
De 4 minuten dienen de deelnemers van het experiment om dat te doen, om de persoon in zijn volledigheid te beschouwen en om een wederzijdse erkenning te maken. Het resultaat zijn vragen en antwoorden uit de stilte die een rode draad vinden: medeplichtigheid.
De dialoog die tot stand komt, is opwindend. Sommige ogen zeggen "vertel me over jou" en de anderen antwoorden "Ik praat over wat ik ben als ik bij je ben".
Sommigen definiëren "dit is wat ons verenigt" terwijl de anderen antwoorden "dit is wat ons het paar maakt dat we zijn". Sommigen vragen "vertel me wat je wilt" en de anderen antwoorden "blijf luisteren naar alles wat we tot nu toe niet hadden gedaan om het ons te vertellen." Het lijkt erop dat de gesprekken geen einde hebben.
Hoe kunnen we de uitstraling in communicatie verbeteren?
Om te beginnen, het te integreren in alle contexten, niet alleen in die meer intieme ruimtes. De blik is, zoals we hebben aangegeven, een daad van wederzijdse erkenning. Het vermijden van oogcontact is een teken van afstand en verbreking van de verbinding (we ontkoppelen de persoon die we voor onze boodschap hebben). Als we de ander niet overdenken, bagatelliseren we hun positie. Dat is waarom het zo belangrijk is om je waarde door te geven door te kijken en bekeken te worden.
De "sprekende" blik gaat gepaard met actief luisteren, van mindfulness. Om in het hier en nu aanwezig te zijn, gaat het om een blik die stroomt naar het geluid van de woorden: een attente maar niet vaste blik.
Vaak kijken we naar de ander, maar we luisteren niet, we horen alleen ...
True. We kijken, ja, maar we denken over aspecten die niets met het gesprek te maken hebben. Deze look is duidelijk anders: het verliest consistentie, het is leeg, uitdrukkingsloos. Van dichtbij kijkend omvat een "oogdans" die het ritme van de woorden begeleidt. Op dat moment voedt de blik zich op de emotie die wordt opgewekt door het discours en de communicatie biedt en ontvangt, het is niet statisch. Op deze manier slaagt hij erin beide partijen dichter bij elkaar te brengen.
Op welke andere manieren kunnen we "afstanden verkorten"?
De nabijheid van persoonlijke relaties hangt natuurlijk van verschillende factoren af, maar er zijn twee elementen die vooral belangrijk zijn in communicatie. We praten over de toon van stem en lichaamstaal.
Leren luisteren naar de toon en het lichaam is iets dat we van Psychology and Coaching gebruiken. Bijvoorbeeld, in die gevallen waarin de patiënt onbegrip uitdrukt of zich onbegrepen voelt, analyseren we niet alleen het expliciete discours, we lezen ook het formaat, zowel degene die wordt gezien als degene die wordt gehoord. Het is onthullend wanneer in toekomstige gesprekken deze formaten veranderen en de sensaties totaal anders zijn ("we hebben hetzelfde gezegd, maar deze keer heb ik me niet alleen gevoeld").
Is emotie de protagonist van de aanpak?
Precies. Dat gevoel dat uit de interactie naar voren komt, is wat meestal de loop van het volgende markeert. Om deze reden is het zo belangrijk om onze taal te lezen en te leren zich in te leven in de taal van de ander.
Met welke boodschap kunnen we vandaag blijven?
Communicatie is complex en nauwkeurig om te worden bijgewoond zoals het verdient. Dat gezegd hebbende, misschien kunnen we een waardevolle boodschap bewaren die het experiment start dat we vandaag hebben gedeeld:
"Communiceer, geniet en voel je krachtig om te kijken en bekeken te worden."
- Gerelateerd artikel: "Piper: een vertederend tekort aan het vermogen om te overwinnen"
